'Mayıs ayını sevmiyorum'

İçimde bitip tükenmek bilmeyen bir konçerto gibi uzun uzun çalıyor Mayıs ayı… Usul usul işliyor içime, çisil çisil yağıyor, ıslanıyorum.

Mayıs ayını sevmiyorum.

Hep hüzünlüyüm. İçim hep buruk, gülemiyorum. Kazara gülsem utanıyorum kendimden. Saklıyorum gülüşümü ‘çok ayıp’ diyorum…

Bir darağacı kuruluyor, hemen hemen her gece rüyamda. Şimdiye kadar kaç kez asıldım inanın hiç bilmiyorum. Kan ter içinde uyanıyorum, bakıyorum ki ölmemişim hayattayım. Ben yine utanıyorum kendimden. Saklıyorum yaşadığımı ‘çok ayıp’ diyorum…

Uyanır uyanmaz bir dal cigara yakıyorum. Demli bir çay koyuyorum kendime…

Yatağımın kenarında asılı parkam, eskimiş postallarım bana bakıyor. Onlar benim davam, onlar benim alıştığım giysilerim, onlar benim memleket kokan sevdam…

Mayıs ayını sevmiyorum.

Hep hüzünlüyüm. İçim hep buruk, gülemiyorum. Kazara gülsem utanıyorum kendimden. Saklıyorum gülüşümü ‘çok ayıp’ diyorum…

İçimde yükseliyor Rodrigo’nun gitar konçertosu. En azından onun kadar kör oluyorum. Zulümler yükseliyor melodilerinden, isyanlar. Onca haykırışın sesi oluyor, dökülüyor içime ıslanıyorum. Sonra, sonra yağıyorum gözlerimden…

Mayıs ayını sevmiyorum…

Bu kaçıncı bahar bilmiyorum. Nerdeyim, nasılım, ne yapıyorum… Anlamını yitiriyor bir anda her şey, ardımdan sesler yükseliyor. Adım geçiyor, sonra Yusuf, sonra Hüseyin… İdam kararımız okunuyor. Herkes de bir hüzün, ben gülümsüyorum.

Ölen yalnızca bedenim…

İçimde yükseliyor yine aynı konçerto, halkların sesi birbirine karışıyor. Ben kitaplarıma koşuyorum. Bir cümle okusam kar diyorum. Ölmeden bir tek şey daha öğrensem, ne mutlu bana. Sokrates gibi, öğrenmenin keyfine varıyorum.

İçimde kuşların konduğu bütün dalları kırıyorlar… Ben yine en çok kuşlara üzülüyorum. Uçup gidecekler ve evet gidebilmek özgürlüktür. Ama artık gitmesin istiyorum içimdeki kuşlar.

Gidebilmek, kalamadığın sürece özgürlüktür…

Mayıs ayını sevmiyorum… / ALAZ SEMRA