Cinayetler!

O kadar elimin kolumun hatta yüreğimin yazmaya gitmediği bir konu ki bu. Başlık aslında şu ‘Kadın Cinayetleri’… Ama böyle bir konuyu ‘Kadın’ ya da ‘Erkek’ hatta çocuk veya diğer tüm canlılar olarak ayırt etmek istemedim. Ben istesem ne olur, istemesem ne olur… Caniler ortalıkta böylesine rahat, başıboş dolaşırken…

Kaç yıldır köşe yazarlığı yapıyorum, hatırlamam çok zor ama şunu biliyorum ki defalarca bu konuyu yazdım-çizdim. Acı olan ne biliyor musunu? Yol kat edememenin ötesinde, daha da vahim bir tabloya doğru adım adım yol alıyoruz. Biz böyle kötü bir toplum muyduk yoksa giderek kötü olan bir toplum muyu? Bilmiyorum…

Neden sonuç ilişkileri aslında çok açık, sosyolojik olarak da çok net… Eğitim seviyesinden tutunda, erkek egemen toplumlum oluşumuzdan çıkında, maddi manevi sebeplere doğru yol alın...

Bir çeşit nedeni yok ki bütün bu acımasızca işlenen cinayetlerin. Bazılarını anlatmaya dilimiz varmıyor, vahşet… / Evet, ben kadın erkek diye ayırt etmek istemedim ancak ülkemizde ki gerçek ‘Kadın Cinayetleri’ başlığını yazımıza attıracak düzeyde, oldukça yüksek… Ne acı, ne üzücü bir durumdur bu…

Gencecik dünya güzeli kızlarımız, kadınlarımız… Anneler, evlatlar yitirdik, sayısını artık takip etmekte zorlanıyoruz. Ben artık izlemekte bile zorlanır hale geldim. Kapatıyorum, kulaklarımı-gözlerimi, yüreğimi… Çok acıtıyor içimi bir annenin feryadı ve diyor ki; keşke kapının önüne çıkıp bekleseydim kızımı…

Daha acı olan ne biliyor musunuz; ölen bir evladın acısını yaşayan aileler hiç düşünülmeden, neredeyse zaman zaman, yaşam hakları alınmış o masumların suçlu olabileceği imaları… Bazen giyim tarzları, bazen yaşam tarzları eleştiriliyor. Utanmasalar, hak ettiler diyecekler. Ki zaten bence bazıları gerçekten utanmıyor ve bunu ima ediyor…
Düşünsenize hangi haklı neden o güzel insanları öldürmek için yeterli gelebilir. Bırakın kul korkusunu, Allah korkusu da yok bu canilerde. Ve biz onlara yeterli cezayı veremediğimiz gibi, eh işte gördüğümüz üzere, ortalığa salıveriyoruz. Bazen iyi hal, bazen açık ceza evi bazen vs.

Sosyal medya da görüyorum, minicik bir canlıyı, yavru bir kediyi, köpeği yerden yere vurup yapmadıkları eziyeti bırakmıyorlar. İnanamıyorum, bu nasıl bir insanlık diyorum. İnsan olmak böyle bir şey değil. Senin vereceğin bir lokmaya muhtaç o hayvana nasıl olurda sen eziyet edersin diyorum. Küçücük bir çocuğu gelin edip, koca koca adamlara veriyorlar ‘Çocuk Gelin’ diye bir kavram çıkıyor ülkemde ortaya, utanıyorum. O koca koca adamlar, o küçücük çocukların elini, gelin diye tutmaya utanmıyorlar. Aileleri utanmıyor…

Gelin hep birlikte düşünelim; masum hayvanlarımız-kendi haklarını savunamayan o masum canlılar eziyet görüyor. Sonra kız çocukları gelin ediliyor, sokakta oyun oynayacakları yaşta. Okutup büyütüyorsunuz, kapınızın önünde bir cani gelip, elinizden alıveriyor. Eş oluyorsunuz, çocuk doğruyorsunuz-anne oluyorsunuz, babanız değilse de kocanız dövüyor. Hatta dövmekle kalmayıp, çocuğunuzun gözü önünde öldürülüyorsunuz. Bu ülkede, çocuk olmak-kadın olmak-hayvan olmak ne kadar da zor. Tabi sözümüz meclisten dışarı. Değerli ve düzgün olan hiçbir insanı, pozitif ayrımcılık adına bile olsa ayırmaktan yana değilim. Bütün hakların eşitliğini savunanlardanım. Öncelik, ayrıcalık dahi istemem, beklemem. İlla eşitlik…
Peki bu sorun, üstelik giderek artan-büyüyen bu sorun, şu ya da bu sebeple (araştırılması bence şart olan bu sorun) nasıl çözülecek. Ya da şöyle soralım bunu yetkililer bir sorun olarak görüyor mu, görüyorlarsa çözüm için nasıl bir çalışma yapıyorlar, inanın gerçekten çok merak ediyorum. 
Biz nasıl bir toplumuz ki, bağrımızdan böylesine cani insanlar çıkabiliyor. Eğitim mi yetersiz, ekonomik sıkıntılar mı, cezai müeyyideler mi yetersiz, nedir yani' 
Dedim ya elim kolum yazmaya gitmiyor. Farkındaysanız detaya girmiyorum. Çünkü o yaşananları izlerken bile ağlamaktan helak oluyorum. Allah o ailelere sabırlar versin, herkesin evladı var ve son günlerde herkes, büyük küçük demeden çocuklarını sıkı sıkı tembih eder oldu. Ve bırakın çocukları neredeyse bizler bile arkamıza bakmadan yürüyemez hale geldik. 
Yetkilileri, araştırmalarını ve sonuçlarını merakla bekliyorum, hatta sivil toplum kuruluşlarının bu tarz çalışmalarını, varsa bile artırmalarını, yayınlamalarını, duyurmalarını istiyorum. 
Yoksa durum oldukça vahim ve daha da kötüye gidiyor. Dur diyenler çıkmazsa tabi!