Katili övme psikolojisi

Gün geçmiyor ki bir cinayet haberi duymayalım. Gazetecilik yaptığım dönemlerde bu tarz haberleri gazetemde görmeyi hiç istemezdim ve ilke olarak sadece yorumsal anlamda yer verirdim. Gerçekten insanın psikolojisini bozan bir durum bu…

Ama görmezden gelemeyiz. Neredeyse her gün bir kadın öldürülüyor ülkemde. Bu konuyu kaç kez yazdım köşemde sayısını hatırlayabilmem mümkün değil. Hangi açıdan ele alırsanız alın, ister toplumsal-ister kültürel-ister ahlaki, ister tarihi-ister siyasal…

Bakış açımız ne olursa olsun, gerçeğimiz ölümler. Evet ben de kadın - erkek diye ayırmak istemiyorum. Hatta çocuk hatta hayvanlara yapılanlar hatta doğaya diyerek bu zulümleri sınıflandırmak istemiyorum. Ama benim-bizim ne istediğimin bir önemi olmaksızın hayatımızın içinde caniler yer almaya devam ediyor.

Peki bugünkü konum daha dün öldürülen dünya güzeli bir kıza mı ai? Hayır değil. Bir önceki ya da bir öncekine de ait değil. Bugünkü yazı konum daha acınası bir durum olan, ‘Katili övenlerin psikolojisi’…

Tabi bu zihniyeti sağlam bir ruh hali ile anlayabilmek ne derece mümkün olur onu da bilmiyorum. Düşünsenize bir genç kız şu ya da bu nedenlerle yaşadığı bir ilişkinin içinde, feci bir şekilde hayatını kaybediyor. Haklılığını haksızlığını her şeyi bir kenara koyuyorum. Bir insan hayatını kaybediyor. Sebebi ne olursa olsun. Ve bu genç kadın hayatını başka bir insanın onu cani bir şekilde öldürmesi ile yaşamını yitiriyor.

Olağan bir ölümden bahsetmiyoruz. Sıradan bir ölümden bahsetmiyoruz. Hastalıktan bahsetmiyoruz. Yanlışlıkla olan, istemeyerek olan, kaza sonucu yaşanmış bir ölümden bahsetmiyoruz. Bile isteye işlenmiş bir cinayetten bahsediyoruz.

Buraya kadar her şey açık ve net…

Kınıyoruz, ahlanıp vahlanıyoruz. Ailesi için ayrıca üzülüyoruz. Toplum olarak üzülüyoruz. Kendi çocuklarımız adına korkuyoruz vs.

Peki ya bu katili savunacak kadar psikolojisini kaybetmiş, insanlığını yitirmiş kişilere ne diyeceğiz. İki gündür ben bu güzel genç kıza üzülmeyi bıraktım, bu yorumları beynimin içinde nereye sığdıracağım, inanın bulamadım.

Hak etmiştir diyorlar. Açık seçik giyinmiştir diyorlar. Kuyruk sallamıştır diyorlar. Düşünebiliyor musunuz, hangi yüzyılda yaşıyoruz. Giyim kuşamı ile yaşama tarzı ile yaşadığı ilişki ile, ilişkilendirip durumu, neredeyse iyi ki öldürmüş diyecek kadar ileri gidiyorlar ki zaten hak etmiş tarzı ile kurulan cümlelere rast geldim… susuyorum…

Bazen kelimelerinde gücü yetmiyor. Acıyı-üzüntüyü tarife…

Evet, ben bu güzel kızımız için çok üzüldüm ve bugüne kadar işlenen bütün kadın cinayetleri ve tabi ki şiddetin kadını erkeği olmaz, şiddet görün tüm erkekler içinde aynı şekilde düşünüyorum emin olun…  yasaların yetersiz kaldığını düşünüyorum. Hayatımızda ahlaki ve birçok alanda eğitimin eksik kaldığını düşünüyorum.

Siyaseti ve dini bu işlere karıştırmamak gerektiğini nasıl anlatırız bilemiyorum. İnsanın yaşamsal özgürlüklerini saygılı olmayı, bunun yanında tüm canlıların yaşamlarına saygılı olmayı nasıl öğretiriz inanın bilmiyorum.

Sadece bu katili övenlere şunu sormak istiyorum; Öldürülen sizin kardeşiniz olsaydı bu kadar acımasız sözleri yine de edebilir miydiniz'

Sözün bittiği yer, ölümdür. Ölümün olduğu bu dünya da başka hiçbir şeyin çok da önemi yok bence. Öldükten sonrası, geride kalanların hikayeleri ile dolu. Yazıp çiziyoruz, ister haklı ister haksız hiç önemi yok. Toprağın altına koyulmuş gencecik bir insan ve artık o aramızda değil…

Umarım en kısa zamanda köklü çözümlere imza atılır. Ve dahası kaybedilen canların arkasından bu ahlaksız sözleri edenlere de gerekli cezalar verilir. İnsan hayatının bu kadar ucuz olmadığını böylece yani aslında ülkece anlamış oluruz…