6 Şubat’ta meydana gelen Kahramanmaraş merkezli depremler, Antakya Sanat Kolektifi’nin yeni sergisinde işlenecek. “Öyle Bir Yere Geldik ki Hiçbir Sokağın Adı Yok” isimli sergi, 7 Eylül’de Karaburun Bilim Kongresi’nde ziyarete açılacak. Antakya Sanat Kolektifi, sergiye ilişkin yaptığı açıklamada şu ifadelere yer verdi:
“6 ŞUBAT DEPREMİNDEN BUGÜNE ‘ORADA KİMSE VAR MI’ ÇIĞLIKLARI HÂLÂ KARABASANLARIMIZDA YANKILANIYOR”
“6 Şubat Depreminden bugüne ‘Orada kimse var mı’ çığlıkları hâlâ karabasanlarımızda yankılanıyor. Yaralarımız henüz kabuk bağlamadı. Biz de ‘sanat sağaltır’ diyerek deprem temalı, Cemal Süreyya'dan ödünç aldığımız iki dizeyi de başlık yaparak bir sergi hazırlamaya giriştik. Ama özellikle belirtmeliyiz ki Antakya Sanat Kolektifi olarak bu çalışmada ereğimiz sadece bireysel sağalma/rehabilitasyon değildir. Tek tek, bölük pörçük kayıtların yani kişisel hafızanın, kolektif hafızaya dönüşmesine katkı sunmak amaçlarımız arasındadır. Zira biliyoruz ki ‘Türkiye’nin güçlü, köklü deprem hafıza mekanlarına ihtiyacı var. Yalova’da inşa edilen Deprem Anıtı ve Adapazarı Deprem Müzesi dışında ciddi hafıza mekanları yok.’ İşte bu çalışmalar da gerçek tarih yazılımına ve hafıza mekanlarının oluşumuna katkı sunacaktır. Sanat-edebiyat yine toplumsal alt üst oluş dönemlerinde ‘kamunun vicdanı’ olacaktır.
“DEVLET, İŞTE TAM DA ORADA, YANI BAŞINDA YIKILAN BİNANIN DUVARINDA, ÇIĞLIKLARIMIZDA, ÖLÜLERİMİZİN BEDENİNDE, BİNAYI ÇÜRÜK YAPAN MÜTEAHHİDİN CEBİNDE, GÖREVİNİ TAM YAPMAYAN MİMARIN MÜHENDİSİN EĞİTİMİNDE”
‘Deprem/doğal afet felakettir, yıkar, öldürür, hangi iktidar olursa olsun’ denilebilir. Oysa ‘Depremin ilk gününden beri binlerce aile enkazların başında çaresizce bir kurtarıcı ekip bekledi. Binlerce insan yıkıntılara zamanında müdahale edilemediği için öldü. On binlerce insan özellikle 3-4 gün sıcak çorba bulamadı, tuvalet bulamadı, su, ekmek bulamadı. AFAD başta olmak üzere ilgili resmi tüm kurumlar ya işlevsiz ya da çok geç kaldılar. Değim uygunsa resmi kurumların büyük bir bölümü de adeta enkaz altında kaldılar.’ İşte bu nedenle sergimize katkı sunan şairin biri ‘Bağıra bağıra/Acı çeke çeke/Donarak, çürüyerek öldük/Enkazın altında! Kalanlarımız yaralarıyla baş başa şimdi.’ diye yazdı. Bir fotoğrafçı, ‘Devlet nerede haykırışını çok duyar olduk deprem döneminde. Devlet, işte tam da orada, yanı başında yıkılan binanın duvarında, çığlıklarımızda, ölülerimizin bedeninde, binayı çürük yapan müteahhidin cebinde, görevini tam yapmayan mimarın mühendisin eğitiminde. Duygusuz hissiz katran karası yüreğiyle” diye not düştü çektiği bir fotoğrafın altına.
“BU SERGİNİN UNUTMAYA/UNUTTURULMAYA KARŞI BİR TAVIR OLARAK ALGILANMASINI DİLİYORUZ”
Sorular ve yanıtlar çoğaltılabilir. Örneğin: Neden enkaz altından sağ çıkabilecek binlerce insan, nafile yardım bekleyerek, imdat çığlıkları atarak kan kaybından ya da soğuktan enkaz altında can verdi. ‘Kontrolsüz konutlaşmanın, daha doğrusu ranta, çıkara dayalı kontrolsüz şehirleşmenin sorumlusu kim? İmar Barışları’nın, yapı denetimsizliğinin, aile kurumu haline dönüşmüş, şirketleştirilmiş Kızılay’ın, AFAD’ın mimarı kimler?’ Yüzleşme, hesap sorma ile birlikte gerçekleşmezse yaralar hep açık kalmaz mı? İşte bu sorular makro ve mikro iktidarlar tarafından yanıtlanmayı bekliyor. Sonuç itibariyle Karaburun Bilim Kongresi’nde açacağımız bu serginin unutmaya/unutturulmaya karşı bir tavır olarak da algılanmasını diliyoruz.”
POLİTİKA
Sayfa başına git
