'Üstünü çiçeklerle örtün'

Kolundaki sepette kırmızı karanfiller vardı.. Ne güzeldiler…
Akşam güneşi, erguvan rengi ufuklarla sarmaş dolaş olmak üzereydi. 
Kalbi kaderine yenik düştü Sevgi’nin: yere yuvarlandı sere serpe  
Rengi solmuş kot pantolonunun cebinden saçılan misketler yokuştan aşağıya kaçıştı kedi tedirginliğiyle… Yeşildi, maviydi, kırmızıydılar.  
Gökyüzünde yıldız tarlasından toplamıştı dün gece hepsini tek tek…  
Nefes almıyordu. Öylece yatıyordu kaldırım taşlarının üstünde; Ay ışığında uyuyan pınarın suyu gibi…
Yanı başında küçük çiçek sepeti duruyordu. Bir de sağa sola saçılmış tomur-cuklu kırmızı karanfiller. 
Ekin tarlasındaki altın sarısı başaklar gibiydi upuzun örgülü saçları ile gök-yüzünde yükseklerden gelip geçen güneş rengi turnalar gibi sessiz sedasızdı. 
Güneş çaresizlik içinde beyaz bulutların arasından bakındı kahrından…
Evlerin yola bakan pencerelerdeki sarmaşıklar, nergisler, zambaklar, begon-yalar elleri böğründe sessizce ağlıyordu.
Yoldan gelip geçenler koşuşarak başına üşüştü... Gözler korku dolu:
“Ölmüş bu çocuk ya!”
Dudaklarındaki hüzünlü burukluk, doğum sancısına sevinemeyen umutlar gibiydi alın yazısına boyun eğmişliğin…
Kır çiçeklerinin ürkündüğü rüzgârlı bir gece, çivit badanalı bir evde kapısını çalmıştı yaşamın. Kuğunun ki bembeyaz ve süt kokulu bedenini öpüp kok-lamışlardı usulden elden ele…
Masal ülkesinin beklenen prensesi değildi ki zaten. Basma bez kundağından belliydi kaderi daha o günden…
Işık damlaları düşüyordu çimenlerin üstüne şafak uyanırken ertesi sabah tan-rının bahçesindeki melekler ağlıyordu hıçkırarak.
gözü yaşlı toprak ana: kucağındaki Sevgi’yi çimenlerin üstüne bıraktı ya-vaşça; meleklere tembih etti:

“Üstünü çiçeklerle örtün gece üşümesin.”