Şafak kuşları

Kapının eşiğinden ayaz üfürüyordu
Saçlarını yavaşça okşayıp uyandırdı annesi
Şafağın sisli aydınlığı düşmüştü pencereye

Kısa pantolonunu giyerek avluya çıktı
Sisler dağılıyordu ufuktaki dağların sırtlarında
Puslu aydınlıklar dörtnala koşuyordu sabaha

Tulumbanın başında karaltı gibiydi babası
Dışarı çıktığını görünce mırıldandı öfkeyle
Haydi, çabuk ol sallanma treni kaçıracağız

Sürüklenip gidiyordu çocuksu özlemleriyle
Yokuştan aşağıya akıp giden sular gibi çaresiz
Umutlarını gizlediği kuytuların sessizliğinde

Yıldızlar düşüyordu gökyüzünden düşlerine
Her sabah onu alıp götürüyorlardı sonsuzluğa
Bir daha dönmemecesine gözyaşına acılarına

Toprak yoldan demiryoluna çıktılar aceleyle
5.15 treni hareket etmişti arkasına bakmadan
Son vagona koşarak yetiştiler nefes nefese

Boyu yetmedi elini uzattı babası haydi diye
Vagon sahanlığının üç basamaklı merdivene
Çekip aldı onu kader denilen bitmeyen çileye

Ninni söylüyordu işçi trenin vagonları
Küçük çocukların omuzlarına yıkılıydı başları
Uyukluyordu kısa pantolonlu şafak kuşları

Yorum Ekle