Dün, 'Umudumuz Ecevit'di

1980’li yıllardı. Alaybey Vapuru, Karşıyaka’ya gitmek için Konak İskelesinden Körfeze açılır açılmaz azgın dalgalarla boğuşmaya başlamıştı. Yarı yarıya boş olan üst kattaki salonda yolcular söz birliği etmiş gibi suskundu. Herkes vapurun bordosuna vuran şiddetli dalgaların sesine ve etrafında uçuşan martıların çığlıklarına kulak kesilmişti.

Karşımda, orta yaşlı, saçları ve bıyıkları beyazlaşmaya yüz tutmuş, kılığı kıyafeti düzgün, elindeki gazeteyi, etrafa nefis bir koku saçan piposunu, keyifli, keyifli içerek okuyan bir yolcu vardı. Yanı başındaki Bond çantasına bakılacak olursa, ya bir avukat, ya da bir doktor olduğu anlaşılıyordu.

Her haliyle işi düzeni yerinde olan bir beyefendiye benziyordu. Gıpta edilecek bir görünüşü vardı. O’na baktıkça, insanın işinin düzeninin yerinde olması, gelecekten endişe duymadan kaygı duymadan yaşaması nasıl bir yaşam biçimi diye merak ediyordum.

İnsanların yaşam farklılığına, kaderlerinin değil, bir tesadüfler zincirinin yön verdiğine inanırdım hep. Yaşamımız, bir pınarın ay ışığında uyuyan dingin suyu gibi durmaksızın akıp giderken, bir türlü gerçekleşmeyen, her gün bir sonraki güne ertelediğimiz düşlerin peşinden, sonbahar yaprakları gibi sürüklenip gidiyorduk; bitmeyen bir senfoninin hüzünlü melodileri gibi.

Şiddetli fırtınadan Karşıyaka İskelesine güçlükle yanaşan Alaybey Vapurundan iner inmez aniden bastıran sağanak yağmurda sırsıklam olmamak için koşarak kendimi iskelenin karşısındaki eski Atlas Sinemasının giriş holündeki santral kahvesine atmıştım.

Buraya her gelişimde, etrafı camekânlı küçük çay ocağının duvarında yıllardır, aynı yerde asılı duran, CHP Genel Başkanı Sayın Bülent Ecevit’in, kırmızı bir fon üzerindeki rengi iyice solmuş büyük boy posteri gözüme ilişirdi hep.

1970'li yıllarda sosyal demokratların ikonu olan bu ünlü posterin üzerindeki “Umudumuz Ecevit” yazısı, ünlü yazar Samuel Beckett’in “Godot’u beklerken” adlı oyunundaki, Godot’tan farkı yoktu.

O oyunda, Godot, kendisini bekleyenlere bir ulak vasıtasıyla her gün, bir sonraki gün geleceğinin haberini gönderiyordu. Fakat hiçbir zaman gelmeyecekti. Sadece, gelecekmiş gibi kendisini beklettiriyordu.

Sözün özü:
O günlerden günümüze değin onca yıl rüzgâr gibi gelip geçti ve sosyal demokratların umutları da hep başka bir bahara kaldı. Dünün umudu, “Umudumuz Ecevit’ posteriydi. Peki bugün!