Son mektup

Gece yarısı sokaklar ıpıssızdı kar çiselerken
uyuklayan beyaz gecenin içinden çıkıp geldi
basık odanın kapı eşiğinden ayaz üfürüyordu

kaminetonun sarı alevine tuttu üşüyen ellerini
çilekeş yorgun kıvrımlı mavi damarlara baktı
kıraç topraklara can suyu veren pınar gibiydi

on’suz yapa yalnız kasabaya dönmeden önce
kış kuşların ötüştüğü servilerin ayak ucundaki
mezarının üstüne kırmızı karanfiller koydu

başak sarısıydı örgülü saçları kardeşi diyar’ın
henüz gencecikti on altısında genç kızlığının
umutla doluydu yüreği büyük kente gelirken

çivit boyalı basık odanın suskun duvarlarında
diyar’ın hıçkırıkları isyan ediyordu kaderine
şafaklara hasret kalan gecelerin çığlıkları gibi

büyük kentler acımasız sinsi kalleş ormandı
taştan tanrı heykelleri gibi ruhsuzdu yürekleri
o ay ışığında pınardan su içen ürkek ceylandı

Diyar’ınki gibi yemyeşildi gözleri çiçek kızın
mutsuzluğunun çığlığı duyuluyordu yüreğinde
yine de gülümsedi sıcacık karanfilleri verirken

bakışları küskündü yoksulluğun ürküntüsü gibi
dert etmiyordu ezilmişliğini unutulmuşluğunu
düş bahçesinin kuytularına saklamıştı umutlarını

tahliye olurken gardiyan getirdiği son mektubu
cebinden çıkardı yerdeki şilteye koydu yavaşça
annesini de yitirdiğinin haberini vardı içinde

yordundu, mumun oynaşlı sarı alevini söndürdü
kalın paltosunun içinde kıvrılarak uykuya daldı
karların tozuduğu yollarda rüzgar uğulduyordu.

Yorum Ekle