"Zamanın bir yerinde"

(Şemiklerli öğretmen Hüseyin Ege’nin anısına)

Belki kırk belki daha fazla yıl önce Şemikler’de bir öğle vakti, etrafta derin sessizlik vardı. Temmuz güneşiyle kavrulan kız-gın toprağın altında su başını serin ağaç köklerine dayamış uykudayken, kenarları uzun kargılıklı tenha toprak yollarda, ellerinde asalarıyla dolaşan siyah pelerinli gizemli büyücü-ler…

Demir tekerlekli at arabalarını, sebze bahçelerindeki dolaplı kuyuları, kayrak taşlı avlularda suyu buz gibi akan tulumbala-rı, İslam Bey’in mandalina, portakal bahçelerini, bol sulu İtal-yan eriği ağaçlarını, karadut ağaçlarını, iğde ağaçlarını, bahçe-ler arasındaki çatısı oluklu kiremitli tek gözlü bostan evleri-ni…

Yaz günleri sabahtan akşama kadar susmak bilmeyen ağustos böceklerini, bahçeler arasındaki küçük tren istasyonunu, de-mir yolu kenarında ayrık otları arasındaki makasçı kulübesini, İstasyon sokağındaki Kekliğin balıkçı kahvesini, istasyon kahvesinin bitişiğindeki Özden amcanın bakkalını, Demir yo-lu kenarındaki kovacının kahvesini…

Sıcak yaz günleri istasyon kahvesinin önündeki yaşlı çınar ağacının altında yanı başında oturduğu tulumbanın suyu ile ıs-lattığı mendili ile dazlak başını serinleten Kambur Ali dayıyı, öğretmen Hüseyin Ege’yi, Muhtar Hasan amcayı, Keten hel-vacı Kamil dayıyı, çıkıkçı Zeynel Çavuş'u bekçi Halilakiyi, Dr. Salih Salnur’u…

Serin yaz akşamları yerli filmlerin oynadığı Doğan açık hava sinemasını, sinemanın gazozcusu Şişko Hamdi’yi, gündüzleri çivit badanalı kerpiç evlerin duvar diplerindeki gölgelerde kı-sık sesle gazoz kapağı ve meşe oynayan kısa pantolonlu ço-cukları soruyorlardı.

Siyah pelerinli gizemli büyücüler, gide gide, bir bahçe içinde yalnız yaşadığı küçük kulübesinin ahşap kapısını çaldıkları,  aksakallı, nur yüzlü ihtiyar dedi ki, "Geçmişleri boş yere ara-yıp sormayın; çoktan yitip gitti Şemikler’deki o güzelim yıl-lar.”